Burma Boynuzlu Keçi, Burgu Boynuzlu Keçi veya Yılan Yiyen Keçi olarak isimlendirilen bu ırk (Capra falconeri), Kuzeydoğu Afganistan, Kuzey ve Orta Pakistan, Hindistan'ın Cemmu ve Keşmir eyaletinin bazı kesimleri ile Türkmenistan, Tacikistan ve Özbekistan'ın güneyinde yaşayan en iri yaban keçisi türüdür. Tehlikedeki türler kategorisinde olan Burma Boynuzlu Keçi sayısı 2.500'den daha azdır.

Türkler Anadolu'ya gelmeden önce karşımıza çıkmayan Ankara Keçisinin Burma Boynuzlu Keçiden köken aldığı düşünülmektedir. 

Burma Boynuzlu Keçi nereden ve ne zaman gelmiştir?

Asian Scientist (9 Temmuz 2012) - Yaban Hayatı Koruma Derneği'ne (WCS) göre, görkemli bir yaban keçisi türü olan Markhor, koruma çabalarının bir sonucu olarak Pakistan'da kayda değer bir geri dönüş yapar. Pakistan'ın ulusal memelisi olan Markhor, yaklaşık beş fit uzunluğa ulaşabilen etkileyici tirbuşon boynuzlarıyla tanınır. Kurtlar ve kar leoparları gibi büyük etoburlar için önemli bir av türüdür.

Markhor, 1994 yılından bu yana Uluslararası Doğa Koruma Birliği (IUCN) tarafından tehlike altında olarak listelenmiştir ve 2008 küresel sayı tahmini beş ülkede 2.500'den azdır. Bu ülkeler: Pakistan, Afganistan, Tacikistan, Özbekistan ve Hindistan'dır. 

Bu ırk yasadışı avlanma, habitat tahribatı ve evcil keçi ve koyunların rekabetiyle tehdit edilmektedir. 

WCS liderliğindeki topluluk anketlerinin sonuçları, Kuzey Pakistan'ın Gilgit-Baltistan'daki Kargah bölgesindeki Markhor sayısının 1991'de yaklaşık 40-50 kişiden bu yıl kabaca 300'e yükseldiğini gösteriyor. Bu da, WCS'nin Gilgit-Baltistan'da çalıştığı toplam Markhor sayısının şu anda 1.500 hayvana kadar çıkabileceğini gösteriyor.

Program Yöneticisi Mayoor Khan liderliğindeki WCS, topluluk koruma komitelerinin oluşturulmasına yardımcı olan ve vahşi yaşamı izlemek ve Gilgit-Baltistan genelinde yasa-yönetmelikleri uygulamak için yaban hayatı korucuları eğiten bir koruma programı geliştirdi. Bulgularına göre, topluluk korucularının aktif olduğu vadilerin çoğunda yasadışı avlanma ve ağaç kesimi durmuştur.

Şu anda WCS Pakistan programında dört bölgeyi kapsayan 53 topluluk koruma komitesi bulunmaktadır. WCS yakın zamanda, koordineli izleme ve koruma yapmak amacıyla farklı köy kaynak komitelerini birbirine bağlamak için Markhor sürü evi serilerini kullanan "Markhor korumaları" adlı yeni bir yönetim yapısı geliştirdi. Bu, Markhor'un dik yamaçlı dağlarda farklı alanlara seyahat ederken korunmasını sağlamaktadır. 

Burma Boynuzlu Keçinin özellikleri nelerdir?

Orta ila büyük boy bir cins olan Markhor, genellikle omuzda 186 cm uzunluğa ve 115 cm yüksekliğe ulaşır.

Aslında Markhor cinsi, herhangi bir cins Capra türünün en yüksek omuz yüksekliğine sahiptir. Tam olgunlukta cins, 110 kg ağırlığa kadar çıkma eğilimindedir. Kırçıllı bir paltoyla kaplı Markhor, genellikle açık kahverengiden siyaha kadar renktedir. Paltoları yazın genellikle kısa ve pürüzsüzdür; ancak soğuk kış aylarında daha kalın ve uzundur. Alt bacaklarında bulunan kürk genellikle siyah ve beyaz renktedir.

Markhor keçileri cinsel olarak dimorfiktir (Bir tür içinde iki farklı forma sahip olma durumu). Bu, hem tekenin hem de dişinin genellikle farklı özellikler sergilediği anlamına gelir. Erkekler genellikle göğüslerinde, çenelerinde, boğazlarında ve diğer bölgelerinde daha uzun tüyler çıkarırken, dişiler genellikle daha kırmızı renktedir. Kısa siyah bir sakalı vardır. Ayrıca yeleleri de yoktur.

Boynuzlu bir cins olan Markhor'un belki de en önemli özelliği kıvrımlı, tirbuşon şeklindeki boynuzlarıdır. Bunlar genellikle yukarı doğru yayılır ve teke boynuzunun uzunluğu 160 cm'ye kadar çıkabilir! Bu arada dişilerdeki boynuzlar genellikle 25 cm'ye kadar uzanır.

Bu boynuzlar, çiftleşme döneminde erkekler tarafından rakiplerle savaşmak için kullanılır. Erkek Markhorlar genellikle dişilerden ve sürülerden uzakta kendi başlarına yaşarlar. 170 güne kadar olan bir gebelik süresine sahiptir, genellikle ortalama bir ila iki oğlak doğurur.

Dağlık bölgelerde  kapalı alanda yetiştirilen bir tür olan Markhor, ormanlarda yaşar. Genellikle sabahları ve geç öğleden sonraları otlatmanın çoğunu yaptıkları zaman aktiftirler. Yaz aylarında otlanırlar ancak kış aylarında tarayıcı olurlar.

KAYNAKÇA :
I. asianscientist.com
II. gencadimlar.weebly.com
III. a-z-animals.com
IV. thatsfarming.com
V. zoodelahautetouche.fr